Pewnie większość słyszała o Hannibalu Lecterze – który ostatnimi czasami stał się symbolem zła i okrucieństwa, a jego maska zakrywająca dolną część twarzy napawa strachem, większość ludzi. Można go wcisnąć na listę znanych postaci horroru typu Freddy Kruger, lecz oczywiste jest, że różni się on od takowych, inteligencją i przebiegłością. Każdy zapewne miał styczność z filmami o tym mordercy, a co po niektórzy zapoznali się z pierwowzorem z powieści Thomasa Harrisona. „Czerwony Smok” to książką z czterech, która opowiada o Lecterze.

Fabuła opiera się na poczynaniach Willa Grahama. Jest on dawnym agentem FBI, znanym przede wszystkim ze złapania właśnie Hannibala-Kanibala. Po tamtej sprawie odszedł i zajął się zwyczajną, spokojną robotą. Ułożył sobie życie na nowe. Niestety po jakimś czasie zaczyna grasować seryjny morderca – tytułowy Czerwony Smok, który jest trudny do złapania ze względu na brak jakichkolwiek poszlak. Graham zostaje poproszony o pomoc przez dawnego przyjaciela, również pracującego w FBI.
Will jest bardzo interesującą postacią. Z jednej strony to silny mężczyzna, który staje twarzą w twarz z Hannibalem, z drugiej boi się. Jaki jest powód strachu? To jego „dar” jak to określają inni. Polega na utożsamianiu się z mordercami. Potrafi zrozumieć jego czyny i sposób myślenia. Wtapia się w psychikę zbrodniarza, przez to zaczynają wracać przykre wspomnienia.

Niestety w tej części nie spotykamy często Hannibala Lectera. Jest on często wspominany, możemy przeczytać kilka listów od niego, a raz możemy się z nim spotkać. W „Milczeniu owiec” był on częściej ukazywany. Hannibal-Kanibal jest tutaj postacią trzecioplanową.

„Czerwony Smok” to naprawdę dobry thriller, czy nawet kryminał. Język nie jest trudny, ale za to barwny i idealnie opisujący sytuacje z książki. Każda z postaci jest inna i wyraźna – ma swój własny niepowtarzalny charakter. Psychologiczne podejście pozwala nam zrozumieć seryjnych morderców. Mamy okazję poznać przeszłość Czerwonego Smoka, a przez kilkanaście rozdziałów widzimy świat jego oczami.

Jednak porównując „Milczenie owiec” i „Czerwonego Smoka” to muszę przyznać, że ta pierwsza pozycja była ciekawsza i mocno zapadła mi w pamięć. Najprawdopodobniej to przez częstsze spotykanie Lectera i jego bardzo ciekawe konwersacje z agentką.